Quand s’eri un fioo, ancamò prima dela guera, el dì

de Pentecost gh’era l’usanza de fà ‘na scampagnada

a Sant’Antoni. Partivum tuc insema la matin de bun’ora

per chela strada tuta curv in mez ai bosc, catavum

i mughetti de purtag ala Madona, bevevum l’acqua

fresca che la vegneva giò tra i sas dela muntagna

e pò duvevum cor per ciapà i grand che iera avanti,

fin che rivavum sù, strac ma cuntent. Quanta gent

a gh’era alora, la rivava dapertut, tuc a pè naturalment.

Gh’era semper ‘na quai banda, urchestrin, un quai

tenor, banchit cun i crucant, anei de fer, bursit fai

de cartun, gh’era in gir un’alegria spensierada, senza

i cumples che va tant de moda ades. Sul piazal gh’era

la giesa dedicada a Sant’Antoni tuta in sas e un campanin

chel pasava gnanca i piant. Me piaseva ‘na dent una

quai volta, gh’era un silenzio, ‘na pas, se stava ben.

Cadreg de legn eh scranchignaven, candel de scira

semper piz davanti al Sant; me piaseva stà lì per dì

mez’or a incantam davanti ala mia umbria che la

tremava sù pei mur. Tanti an a ien pasà da chi temp

là, i du pin che avevum pianta giò gros come un brasc,

davanti al Cimiteri ades se guarden facia a facia cun

i cop del tec del campanin. El lunedì de Pentecost

de l’an pasà ma vegni in ment la festa che faseven

‘na volta sù in muntagna e sum turnà a ‘na sù, in

auto stavolta. Gh’era poc chela giurnada lì, di tusan,

di giuvinot cun ‘na ghitara che nisun saveva sunà,

quater tedesc che curiosaven, gh’era pù gnanca un

banchet, gh’era pù gnanca l’umbria dela festa d’una


volta. Nel turnà indrè me sum truvà davanti la porta dela

Giesa lu tucada cun un pè, la se derviva, u dai un’ugiada

in gir pò sum scarliga dent senza rumor. Gh’era nisun,

l’era tut cume ‘na volta i stes cadreg, el stes silenzio,

la stesa sensaziun de pas de tanti an fà. Dopo un

pò che seri lì me sum acort che stavi mei. Sant Antoni

l’era lì anca mò al sò post chel me guardava e mà

fin parù chel me dises: “Te se rivà? l’era un pò

che te spetavi mi al sò giamò che i tipi cume tì o prest

o tardi i tornen tuti chi.” L’era tardi ormai l’era ora

de ‘na cà, davanti al Sant me sum segnà (quantu

temp chel favi pù) pò sum partì per vegni in giò pusè

leger, pusè cuntent per chela strada tuta curv.