Quand s’eri un fioo, ancamò prima
dela guera, el dì
de Pentecost gh’era l’usanza de fà
‘na scampagnada
a Sant’Antoni. Partivum tuc insema
la matin de bun’ora
per chela strada tuta curv in mez ai
bosc, catavum
i mughetti de purtag ala Madona,
bevevum l’acqua
fresca che la vegneva giò tra i sas
dela muntagna
e pò duvevum cor per ciapà i grand
che iera avanti,
fin che rivavum sù, strac ma
cuntent. Quanta gent
a gh’era alora, la rivava dapertut,
tuc a pè naturalment.
Gh’era semper ‘na quai banda,
urchestrin, un quai
tenor, banchit cun i crucant, anei
de fer, bursit fai
de cartun, gh’era in gir un’alegria
spensierada, senza
i cumples che va tant de moda ades.
Sul piazal gh’era
la giesa dedicada a Sant’Antoni tuta
in sas e un campanin
chel pasava gnanca i piant. Me
piaseva ‘na dent una
quai volta, gh’era un silenzio, ‘na
pas, se stava ben.
Cadreg de legn eh scranchignaven,
candel de scira
semper piz davanti al Sant; me
piaseva stà lì per dì
mez’or a incantam davanti ala mia
umbria che la
tremava sù pei mur. Tanti an a ien
pasà da chi temp
là, i du pin che avevum pianta giò
gros come un brasc,
davanti al Cimiteri ades se guarden
facia a facia cun
i cop del tec del campanin. El
lunedì de Pentecost
de l’an pasà ma vegni in ment la
festa che faseven
‘na volta sù in muntagna e sum turnà
a ‘na sù, in
auto stavolta. Gh’era poc chela
giurnada lì, di tusan,
di giuvinot cun ‘na ghitara che
nisun saveva sunà,
quater tedesc che curiosaven, gh’era
pù gnanca un
banchet, gh’era pù gnanca l’umbria
dela festa d’una
volta. Nel turnà indrè me sum truvà
davanti la porta dela
Giesa lu tucada cun un pè, la se
derviva, u dai un’ugiada
in gir pò sum scarliga dent senza
rumor. Gh’era nisun,
l’era tut cume ‘na volta i stes
cadreg, el stes silenzio,
la stesa sensaziun de pas de tanti
an fà. Dopo un
pò che seri lì me sum acort che
stavi mei. Sant Antoni
l’era lì anca mò al sò post chel me
guardava e mà
fin parù chel me dises: “Te se rivà?
l’era un pò
che te spetavi mi al sò giamò che i
tipi cume tì o prest
o tardi i tornen tuti chi.” L’era
tardi ormai l’era ora
de ‘na cà, davanti al Sant me sum
segnà (quantu
temp chel favi pù) pò sum partì per
vegni in giò pusè
leger, pusè cuntent per chela strada
tuta curv.